Καθένας μπορεί να εκφράζει και να διαδίδει προφορικά, γραπτά και δια του Τύπου τους στοχασμούς του τηρώντας τους νόμους του κράτους.
Ο Τύπος είναι ελεύθερος. Η λογοκρισία και κάθε άλλο προληπτικό μέτρο απαγορεύονται.
Αυτά αναφέρει το ελληνικό σύνταγμα στο άρθρο 14(παράγραφοι 1,2) για την ελευθερία του λόγου στον Τύπο. Φυσικά υπάρχουν και εξαιρέσεις. Αν κάποιος προσβάλει με τα λόγια του τη φυλετική καταγωγή κάποιου, το θρήσκευμα ή προσπαθήσει να προτρέψει άλλους προς διακρίσεις, βία και μίσος για φυλετικούς ή εθνικούς λόγους, τότε τα δικαστήρια αναλαμβάνουν δράση.
Είναι λοιπόν σωστό να ισχυριζόμαστε, πως η ελευθερία του λόγου δεν έχει όρια από την στιγμή που το ίδιο το σύνταγμα προβλέπει εξαιρέσεις και κυρώσεις για την καταπάτηση αυτών; Μάλλον όχι.
Δεν μπορούμε να στηριζόμαστε σε μία φράση περί ελευθερίας του Τύπου και να λέμε, γράφουμε, εκδίδουμε ό,τι μας συμφέρει και μας δίνει κέρδος, δίχως να λαμβάνουμε υπόψη μας και τα ψιλά γράμματα του Νόμου. Παντού υπάρχουν εξαιρέσεις και προϋποθέσεις και ως έλληνες πολίτες θα πρέπει να τις έχουμε στην πίσω πλευρά του μυαλού μας, κάθε φορά που εκφράζουμε την άποψή μας δημόσια. Όταν λέμε δημόσια, συμπεριλαμβάνονται όχι μόνο τα κλασικά ΜΜΕ ή η γειτονιά μας στην πιο απλή εκδοχή και μικρογραφία της κοινωνίας, αλλά και τα σύγχρονα Μέσα, όπως τα ιστολόγια, οι προσωπικές ιστοσελίδες, social networks και τα λοιπά.
Ίσως κάποιοι να αισθάνονται περιορισμένοι από αυτό και βασισμένοι στη δημοκρατία να πουν πως δεν είναι σωστό να έχει όρια ο λόγος γιατί με αυτόν τον τρόπο καταπιέζεται η προσωπική σκέψη του καθενός. Μπορεί και να ισχύει, όπως ισχύει όμως και το ότι καταπιέζονται τα προσωπικά δικαιώματα του απέναντι που υφίσταται την κριτική από το λόγο κάποιου. Η ελευθερία είναι δίκοπο μαχαίρι λοιπόν! Ο ένας θέλει να ζει την ζωή του και να εκφράζει τη γνώμη "δίχως φόβο και πάθος", όπως λέμε και ο άλλος θέλει να τηρούνται τα στοιχειώδη ατομικά δικαιώματα και να προστατεύεται από το Νόμο σε οποιαδήποτε περίπτωση προσβολής του εγώ του.
Ελευθερία, Δημοκρατία, είναι όροι γενικοί και αόριστοι. Ο αλληλοσεβασμός όμως, πιστεύω πως είναι πιο συγκεκριμένος όρος. Αν σεβόμαστε τον απέναντι μας, ακόμη και αν ανήκει στους ανταγωνιστές μας ή και τους εχθρούς μας, τότε ανακαλύπτουμε ευκολότερα ποιος σέβεται εμάς και ποιος όχι και παίρνουμε τα μέτρα μας.
Ο Τύπος είναι ελεύθερος. Η λογοκρισία και κάθε άλλο προληπτικό μέτρο απαγορεύονται.
Αυτά αναφέρει το ελληνικό σύνταγμα στο άρθρο 14(παράγραφοι 1,2) για την ελευθερία του λόγου στον Τύπο. Φυσικά υπάρχουν και εξαιρέσεις. Αν κάποιος προσβάλει με τα λόγια του τη φυλετική καταγωγή κάποιου, το θρήσκευμα ή προσπαθήσει να προτρέψει άλλους προς διακρίσεις, βία και μίσος για φυλετικούς ή εθνικούς λόγους, τότε τα δικαστήρια αναλαμβάνουν δράση.
Είναι λοιπόν σωστό να ισχυριζόμαστε, πως η ελευθερία του λόγου δεν έχει όρια από την στιγμή που το ίδιο το σύνταγμα προβλέπει εξαιρέσεις και κυρώσεις για την καταπάτηση αυτών; Μάλλον όχι.
Δεν μπορούμε να στηριζόμαστε σε μία φράση περί ελευθερίας του Τύπου και να λέμε, γράφουμε, εκδίδουμε ό,τι μας συμφέρει και μας δίνει κέρδος, δίχως να λαμβάνουμε υπόψη μας και τα ψιλά γράμματα του Νόμου. Παντού υπάρχουν εξαιρέσεις και προϋποθέσεις και ως έλληνες πολίτες θα πρέπει να τις έχουμε στην πίσω πλευρά του μυαλού μας, κάθε φορά που εκφράζουμε την άποψή μας δημόσια. Όταν λέμε δημόσια, συμπεριλαμβάνονται όχι μόνο τα κλασικά ΜΜΕ ή η γειτονιά μας στην πιο απλή εκδοχή και μικρογραφία της κοινωνίας, αλλά και τα σύγχρονα Μέσα, όπως τα ιστολόγια, οι προσωπικές ιστοσελίδες, social networks και τα λοιπά.
Ίσως κάποιοι να αισθάνονται περιορισμένοι από αυτό και βασισμένοι στη δημοκρατία να πουν πως δεν είναι σωστό να έχει όρια ο λόγος γιατί με αυτόν τον τρόπο καταπιέζεται η προσωπική σκέψη του καθενός. Μπορεί και να ισχύει, όπως ισχύει όμως και το ότι καταπιέζονται τα προσωπικά δικαιώματα του απέναντι που υφίσταται την κριτική από το λόγο κάποιου. Η ελευθερία είναι δίκοπο μαχαίρι λοιπόν! Ο ένας θέλει να ζει την ζωή του και να εκφράζει τη γνώμη "δίχως φόβο και πάθος", όπως λέμε και ο άλλος θέλει να τηρούνται τα στοιχειώδη ατομικά δικαιώματα και να προστατεύεται από το Νόμο σε οποιαδήποτε περίπτωση προσβολής του εγώ του.
Ελευθερία, Δημοκρατία, είναι όροι γενικοί και αόριστοι. Ο αλληλοσεβασμός όμως, πιστεύω πως είναι πιο συγκεκριμένος όρος. Αν σεβόμαστε τον απέναντι μας, ακόμη και αν ανήκει στους ανταγωνιστές μας ή και τους εχθρούς μας, τότε ανακαλύπτουμε ευκολότερα ποιος σέβεται εμάς και ποιος όχι και παίρνουμε τα μέτρα μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου