Φλερτ των Ελλήνων με τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης

«Εδώ και ένα χρόνο έχω καταθέσει τα χαρτιά μου, για να βγω στη σύνταξη. Ακόμη να βγω. Οικονομική κρίση σου λέει», «Μάλλον χρεοκοπήσαμε και κανείς δεν έχει το θάρρος να μας το πει. Ελπίζουν στη βοήθεια από την Ευρωπαϊκή Ένωση και την Αμερική». Αυτές είναι οι δηλώσεις του Δημήτρη 60 ετών, δημόσιου υπάλληλου και του Γιώργου 47 ετών, βενζινοπώλη, αντίστοιχα, που θέλησαν να μας μιλήσουν για την οικονομική κρίση.

Έπειτα από 80 χρόνια από το παγκόσμιο κραχ του 1929, η υφήλιος έρχεται αντιμέτωπη με τις συνέπειες της σύγχρονης οικονομικής κρίσης. Λόγω της παγκοσμιοποιημένης Διεθνούς Οικονομίας, το χρηματοοικονομικό πρόβλημα της Αμερικής ήρθε και στην Ελλάδα. Οι δυνάμεις της χώρας μας είναι μηδαμινές φυσικά, αφού ήδη ο εξωτερικός δανεισμός έχει φτάσει στα ύψη, και έτσι η Ελλάδα προσπαθεί να βρει απεγνωσμένα τρόπους, για να ξεφύγει από τη χρεοκοπία. Μάλιστα το 2010 υπολογίζεται ότι το δημόσιο χρέος της χώρας θα φτάσει έως και το 110%.

Ο Γιώργος 47, μας λέει: «Ωραία, αλλάξαμε κυβέρνηση και τώρα τι; Δε βλέπω διαφορά, παρά έναν πρωθυπουργό να ζητιανεύει για βοήθεια σε Ρωσία, Γερμανία και Αμερική και ενώ όλοι μας διαβεβαιώνουν για την πολιτική τους στήριξη, κανείς δε λέει να μας βγάλει από το αδιέξοδο που μας έβαλαν θέλαμε δε θέλαμε».

Ο 60χρονος Δημήτρης, προσπαθεί περισσότερο από ένα χρόνο να πάρει σύνταξη. Εργαζόταν ως δημόσιος υπάλληλος, έχει δύο παιδιά 25 και 23 χρονών και όσο περιμένει να του δώσουν τα λεφτά που του χουν κρατήσει τόσα χρόνια από τη δουλειά του, ζει από τα χρήματα της συζύγου του που εργάζεται ως οικιακή βοηθός σε σπίτια. «Η γυναίκα μου βγάζει 600€υρώ το μήνα. Άντε με αυτά να ζήσουμε τέσσερα άτομα. Αναγκάστηκα να πω στο γιο μου να βρει δουλειά, γιατί δεν τα βγάζουμε πέρα. Και όλα αυτά γιατί δε μου δίνουν τα λεφτά μου, δε μου δίνουν σύνταξη».

Σοκάροντάς με συνεχίζει λέγοντας: «Ο γιος μου εδώ και τρία χρόνια έχει γνωρίσει μια κοπέλα, με την οποία σχεδίαζαν να παντρευτούν. Το σπίτι μου το απέκτησα δύο χρόνια μετά τους Ολυμπιακούς αγώνες του 2004, είναι στο Ολυμπιακό χωριό στους Θρακομακεδόνες. Αν παντρευόταν ο γιος μου του χα ξεκαθαρίσει πως δε θα τους έδινα το σπίτι αυτό, αφού μέχρι να το πάρουμε ζούσαμε στο νοίκι. Συμφωνήσαμε μόλις πάρω το εφάπαξ από τη σύνταξη μου να τους βοηθήσω, να ανοίξουν το δικό τους σπιτικό. Τη σύνταξη όμως δε μου τη δίνουν και εδώ και κάποιους μήνες η κοπέλα χώρισε το γιο μου, γιατί πίστευε ότι την κοροϊδεύαμε».

Ο Δημήτρης εργαζόταν στο δήμο Κηφισσιάς στον τομέα της καθαριότητας. «Έχω πολλά ένσημα. Δούλευα εκεί για 25 χρόνια και μου κολλούσαν βαρέα και ανθυγιεινά. Η σύνταξη που θα πάρω θα ναι καλή». Τα τελευταία χρόνια η υγεία του έχει κλονιστεί από την αδύναμη καρδιά του και φοβισμένος δηλώνει: «Αλήθεια αναρωτιέμαι με αυτά που ακούω για την κρίση, τις περικοπές μισθών και συντάξεων, αν θα προλάβω να πάρω σύνταξη πριν έρθει…το μοιραίο. Αχ βρε δραχμούλα που είσαι!».

Ο γιος του Δημήτρη, ο 25χρονος Γιάννης, μας λέει: «Εφόσον μένω στο ίδιο σπίτι με τους γονείς μου ακόμα, θα προσπαθώ να έχω πάντα κάποια δουλειά, για να τους βοηθάω στα έξοδα. Πέρα από λίγες ώρες σα διανομέας με μηχανάκι όμως, δε βρίσκω να κάνω και κάτι άλλο. Νιώθω ανήμπορος. Αν δεν έβλεπα φίλους μου με πτυχία να μη βρίσκουν και εκείνοι δουλειά, θα σκεφτόμουν ότι είμαι σε αυτή την κατάσταση, επειδή δεν σπούδασα».

Ο πρώην διοικητής της ομοσπονδιακής τράπεζας των ΗΠΑ δήλωσε πρόσφατα, ότι αυτή η οικονομική κρίση, η οποία κρίνεται σοβαρότερη και από τη λήξη του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου, θα λάβει τέλος μόλις σταθεροποιηθούν οι τιμές αγοράς των ακινήτων και οι τιμές τραπεζικών προϊόντων που σχετίζονται με τα δάνεια.

Οι τιμές των ακινήτων είναι και ένα από τα αίτια που οδήγησαν στο σύγχρονο «κραχ». Αυτό σε συνδυασμό με τη συνεχή χρήση στεγαστικών δανείων και όχι μόνο, τις υπέρογκες αμοιβές στελεχών του χρηματοοικονομικού τομέα και την παγκοσμιοποίηση της Διεθνούς οικονομίας, έφεραν τα κράτη λίγο πριν την πτώχευση. Αυτή τη συνέπεια προσπαθεί να αποφύγει η χώρα μας, γι’ αυτό και καταφεύγει σε αυστηρά μέτρα.

Σε συνέντευξή του στο τηλεοπτικό κανάλι CNN τον περασμένο Φεβρουάριο, ο Γιώργος Παπανδρέου δήλωσε πως θα παρθούν πολλά και αυστηρά μέτρα, για να ξεφύγουμε από την κρίση και αυτά θα αποτελέσουν ταυτόχρονα και ευκαιρία ριζικών αλλαγών στην ελληνική οικονομία.

Τα μέτρα έχουν ήδη εφαρμοστεί και βασανίζουν τους έλληνες πολίτες, οι οποίοι βλέπουν από τη μία να μειώνονται οι μισθοί τους και από την άλλη όλα τα αγαθά να γίνονται ακριβότερα. Η αύξηση των φόρων στα καύσιμα, οι μειώσεις μισθών δημόσιων υπαλλήλων, η αύξηση του Φόρου Προστιθέμενης Αξίας, αλλά και οι συνεχείς μεταρρυθμίσεις στο συνταξιοδοτικό, ταλανίζουν τον κόσμο που βλέπει το εαυτό του ανίκανο να ανταπεξέλθει και στις πιο βασικές ανάγκες του.

Το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν, που έχει να κάνει με τα προϊόντα της χώρας μεταφρασμένα σε ποσοστά κατά την περίοδο της κρίσης, έχει μειωθεί κατά πολύ, ενώ ο πληθωρισμός της Ελλάδας βρίσκεται στα χαμηλότερα επίπεδα των τελευταίων δεκαετιών.
Όλα αυτά συμβαίνουν σε μία χώρα που πάντα μαστιζόταν από την ανεργία, πόσο μάλλον τώρα ενόψει οικονομικής χρεοκοπίας, όταν οι εργοδότες αδυνατούν να πληρώσουν τους ήδη υπαλλήλους τους και επομένως δε προσλαμβάνουν νέους. Για το τρέχον έτος υπολογίζεται ότι το ποσοστό ανεργίας θα φτάσει το 9,3%, ποσοστό που μεταφράζεται σε 483.000 ανέργους σε όλη τη χώρα.

Ο Άκης 39 ετών μας λέει: «Είμαι παντρεμένος με δυο μικρά παιδιά και μη αντέχοντας να μένω επί πολλά χρόνια στο νοίκι, αποφασίσαμε με τη γυναίκα μου να πάρουμε στεγαστικό δάνειο, για να έχουμε το δικό μας σπίτι. Πριν ενάμιση χρόνο με απέλυσαν από τη δουλειά μου, λόγω περικοπών. Κατέφυγα στον ΟΑΕΔ και μπήκα στο ταμείο ανεργίας. Το επίδομα μηδαμινό, αλλά από το τίποτα…».

Συνεχίζει λέγοντας: «Το σπίτι που πήραμε με το δάνειο το νοίκιασα, για να έχω κάποιο εισόδημα και μένουμε σε ένα μικρότερο, πληρώνοντας πάλι νοίκι». Τα χρέη του Άκη τρέχουν και εκείνος προσπαθεί αγωνιωδώς να βρει δουλειά, έστω και με ημιαπασχόληση. «Έστειλα παντού βιογραφικά και λίγες μέρες πριν με δέχτηκαν σαν πωλητή στα Dia. Έχω υπογράψει σύμβαση για δυο μήνες και ελπίζω να με κρατήσουν και να μονιμοποιηθώ. Η γυναίκα μου και εκείνη βρήκε πρόσφατα μια δουλίτσα, αλλά τώρα δεν έχουμε που να αφήσουμε τα παιδιά, τις ώρες που λείπουμε. Κάποιες φορές τα παίρνει μαζί της στο καθαριστήριο που δουλεύει, αλλά φοβόμαστε μην τη διώξει το αφεντικό».

Ο ευρωπαϊκός επίτροπος οικονομικών, Χοακίν Αλμούνια, είναι της άποψης ότι παρά την παγκόσμια ύφεση, η Ευρωπαϊκή Ένωση βιώνει την κρίση στο ελάχιστο. Οι δηλώσεις όμως των παραπάνω ατόμων που μίλησαν για το ζήτημα της ύφεσης, έρχονται σε πλήρη αντίθεση με τα λεγόμενα του Αλμούνια. Από παλιά βέβαια, οι Έλληνες χαρακτηριζόμαστε από γκρίνια και από αρνητική στάση σε όποια μεταρρύθμιση ακόμη και θετική. Είναι άραγε οι απόψεις των ανθρώπων που μας εμπιστεύτηκαν τα προσωπικά τους, αποτέλεσμα αυτής της…ελληνικής γκρίνιας ή αυτά που περιγράφουν ισχύουν και είναι μόνο η αρχή του κακού;

Η 22χρονη Κωνσταντίνα, φοιτήτρια δημοσιογραφίας, δηλώνει στο τέλος: «Σπουδάζω σε ένα τομέα που ξέρω ότι όλα παρουσιάζονται υπερβολικά, αλλά επίσης βγαίνω στο δρόμο και ακούω συνανθρώπους μας να συζητούν μεταξύ τους για την ακρίβεια, την ανεργία, το ότι δεν έχουν χρήματα ακόμη και για να φάνε και πείθομαι ότι το πρόβλημα υπάρχει και θα υπάρχει για πολύ καιρό ακόμη, όσο αυστηρά μέτρα και αν λάβει το κράτος».

Το 40% των Ελλήνων καπνίζουν, την ώρα που ένας στους δέκα θανάτους παγκοσμίως οφείλεται στο τσιγάρο!

«Καπνίζω από τα δεκαέξι μου. Όσο και να ακριβύνουν τα τσιγάρα θα συνεχίσω να το κάνω, μου χει γίνει συνήθεια πια», «γυρίζω σπίτι μετά τη δουλειά και αυτό που θέλω, είναι να κάτσω στον καναπέ να πιω τον καφέ μου καπνίζοντας το τσιγαράκι μου, μόνο έτσι χαλαρώνω». Αυτές είναι οι απόψεις του Μάριου 32 ετών και του Κώστα 26 ετών που βρίσκουν αντίκρισμα σε πολλούς καπνιστές και προκαλούν ανησυχία στους ειδικούς, οι οποίοι σημάνουν τον κώδωνα του κινδύνου.

Η χώρα μας μαζί με την Κούβα κατέχει το ρεκόρ στο κάπνισμα. Έρευνα του Πανεπιστημίου Αθηνών έδειξε ότι στις ηλικίες 16 έως 25 ετών, το 70% των νέων είναι καπνιστές και από αυτούς το 45% είναι συστηματικοί οπαδοί του «αθλήματος».

Το 50% των καπνιστών ανήκουν στον αντρικό πληθυσμό, ενώ το 31% στο γυναικείο. Το μεγάλο πρόβλημα της εποχής μας είναι η τάση των νέων να αποκτούν την κακή και βλαβερή για την υγεία συνήθεια του τσιγάρου. Τα ποσοστά των νέων που καπνίζουν, ολοένα αυξάνονται, φτάνοντας σήμερα το 44% στις ηλικίες από 18 ως 34 ετών και το ανησυχητικό 25% στις ηλικίες 14-17 ετών.

Στην έρευνα του Πανεπιστημίου Αθηνών γίνεται λόγος για τα αίτια απόκτησης αυτού του «χόμπι», κυρίως από τα νέα παιδιά. Αυτά είναι η τάση μιμητισμού του ατόμου που θέλει να μοιάσει στους πολλούς και ακολουθεί τις συνήθειές τους ή και η ψευδής άποψη ότι το κάπνισμα θα μετατρέψει το νέο αυτόματα σε άντρα στα μάτια των φίλων του.
«Όλοι στην παρέα μου όταν πήγαινα λύκειο κάπνιζαν στα διαλείμματα εκτός από μένα. Δεν ήθελα να νιώθω σαν εξαίρεση. Έτσι άρχισα και εγώ», φαίνεται να λέει ο 32χρονος Μάριος, οικονομικός σύμβουλος.

«Όταν ήμουν μικρός συνήθιζα να βλέπω μια εκπομπή στην τοπική τηλεόραση από όπου κατάγομαι, στην οποία έδειχναν βίντεο με μοτοσικλετιστές που ετοιμάζονταν στα παρασκήνια, για να βγουν σε αγώνες. Εκεί τους έδειχναν να καπνίζουν και να κάνουν κόλπα με τον καπνό. Έτσι, αγόρασα το πρώτο πακέτο τσιγάρα, για να δοκιμάσω και γω αυτά τα κόλπα. Από τότε υιοθέτησα αυτό το στυλ του ροκά μοτοσικλετιστή και το συνεχίζω μέχρι σήμερα». Αυτά είναι τα λόγια του 26χρονου Κώστα, μηχανικό αυτοκινήτων, που αποτελεί ζωντανό παράδειγμα ανθρώπων που μιμούνται πρότυπα της τηλεόρασης και τα υιοθετούν στην καθημερινότητά τους.

Άλλοι λόγοι επίσης, είναι η εσφαλμένη αντίληψη πως το κάπνισμα βοηθά στη διατήρηση κομψής σιλουέτας, κυρίως από νέες κοπέλες. Τέλος, η τάση των γυναικών να υιοθετούν τις συνήθειες των αντρών είναι ένα ακόμη αίτιο, το οποίο τις οδηγεί στο κάπνισμα, χάριν της ισότητας και της ανεξαρτησίας τους από το ισχυρό φύλο.

Η Φωτεινή 35 ετών, μητέρα, σύζυγος και γραμματέας δηλώνει: «Δεν ξεκίνησα το κάπνισμα γιατί αυτό έκανε και ο άντρας μου από όταν παντρευτήκαμε. Δεν είχα σκοπό ούτε να τον μιμηθώ, ούτε να νιώσω ισότιμη με κείνον».

Οι φανατικοί οπαδοί του είδους φαίνεται να είναι κυρίως άτομα που ζουν σε μεγάλα αστικά κέντρα της χώρας, αφού το ποσοστό αυτών ανέρχεται στο 43% έναντι του 33% των κατοίκων αγροτικών περιοχών.

Ένα ακόμη ενδιαφέρον σημείο για τους έλληνες καπνίζοντες είναι η διαφοροποίηση των ποσοστών σε σχέση με την οικογενειακή τους κατάσταση. Το 51% αυτών είναι άγαμοι, ενώ το 38% παντρεμένοι. Η Φωτεινή προσθέτει: «Από όταν γέννησα τα παιδιά μου η κούραση της καθημερινότητας, να φροντίζω αυτά, το σπίτι και να δουλεύω παράλληλα, με οδήγησαν σε έναν τρόπο απομόνωσης και χαλάρωσης, μέσω του τσιγάρου». Σε κάθε διάλλειμα από τη δουλειά πηγαίνω στο καπνιστήριο μόνη μου και νιώθω να ξεκουράζομαι. Στο σπίτι πάλι, βγαίνω στην αυλή και καπνίζω. Δε θέλω τα παιδιά μου να εισπνέουν τον καπνό, ούτε φυσικά οι συνάδελφοί μου».

Τα παραπάνω στοιχεία δείχνουν πως το άγχος της καθημερινότητας στα αστικά κέντρα, ο εγκλεισμός των ανθρώπων σε κτήρια επί πολλές ώρες και η ανησυχία για το μέλλον τους, τόσο το επαγγελματικό όσο και εκείνο που αφορά την προσωπική τους ζωή, οδηγούν στην ανάγκη εκτόνωσης. Το λάθος των πολλών είναι ότι βλέπουν αυτή την εκτόνωση και τη χαλάρωση στο τσιγάρο, που εν τέλει δεν προσφέρει τίποτε άλλο πέρα από σοβαρά προβλήματα υγείας.

Στις ΗΠΑ μετά από μια τρίχρονη έρευνα για τους καπνίζοντες που κόβουν αυτή τη συνήθεια, βγήκαν τα αποτελέσματα ότι στην πόλη που απαγορεύτηκε το κάπνισμα σε δημόσιους χώρους, μειώθηκαν τα κρούσματα καρδιακών νοσημάτων σε ποσοστό 40%. Αυτό βέβαια, δε σημαίνει πως, λόγω των περιοριστικών μέτρων του συγκεκριμένου νόμου, τα άτομα που κάπνιζαν, το έκοψαν. Τα αποτελέσματα αφορούν κυρίως τους παθητικούς καπνιστές, εκείνους εισέπνεαν τον καπνό άθελά τους, οι οποίοι και μειώθηκαν.

Το παθητικό κάπνισμα είναι αιτία για καρκίνο του πνεύμονα και χρόνιων καρδιακών και πνευμονολογικών παθήσεων. Μάλιστα στην κοινή γνώμη υπάρχει η φημολογία πως ο παθητικός καπνιστής θέτει σε μεγαλύτερο κίνδυνο την υγεία του από ότι το ίδιο το άτομο που καπνίζει το τσιγάρο.

Τα αποτελέσματα πολλών παρόμοιων ερευνών, όπως και η επιθυμία της χώρας μας να ακολουθήσει τα αμερικανικά και ευρωπαϊκά πρότυπα συμπεριφοράς των πολιτών μέσα στην κοινωνία, έχουν οδηγήσει το κράτος ήδη από το καλοκαίρι του περασμένου έτους στην εξαγγελία απαγόρευσης του καπνίσματος στους δημόσιους χώρους.

Τα συγκεκριμένα μέτρα είχαν ανακοινωθεί από την πρώην κυβέρνηση και θα έμπαιναν σε εφαρμογή επισήμως από 1η 1ου 2010. Αλήθεια μετά από περισσότερο από δύο μήνες οι Έλληνες βλέπουν διαφορά; Οι καπνίζοντες έχουν παντού το δικό τους χώρο, για να καπνίζουν, δίχως να ενοχλούν τους υπολοίπους;

«Προσωπικά δεν έχω καταλάβει την έννοια του νομοσχεδίου», μας λέει η Ελένη 23 χρονών, φοιτήτρια δημοσιογραφίας. «Μας λένε πως απαγορεύεται το κάπνισμα σε όλους τους δημόσιους χώρους και εγώ αυτό που βλέπω καθημερινά είναι να περιμένω σε στάση λεωφορείου και δυο τρία άτομα να καπνίζουν αδιαφορώντας για τους μη καπνίζοντες που στέκονται δίπλα τους και εισπνέουν τον καπνό με το ζόρι». Συνεχίζει λέγοντας: «Ξέρεις τυχαίνει να έχω ένα πρόβλημα υγείας, έχω άσθμα και ο καπνός όχι μόνο με ενοχλεί, γιατί πηγαίνοντας σπίτι μυρίζω από πάνω μέχρι κάτω τσιγάρο, αλλά και γιατί μου δημιουργεί δυσκολία στην αναπνοή. Οι στάσεις των λεωφορείων δεν είναι δημόσιος χώρος δηλαδή;».

Πράγματι το νομοσχέδιο μετά το καλοκαίρι ξεχάστηκε και φυσικά ούτε λόγος για διατήρηση της απαγόρευσης όχι μόνο σε δημόσιους χώρους, αλλά και σε ιδιωτικούς κλειστούς χώρους, όπως νυχτερινά κέντρα. Ακόμη και σε μεταφορικά μέσα είναι έντονο το φαινόμενο της παραβατικότητας, όπως σε περιπτώσεις ταξί.

Έρευνα του neahygeia.gr έδειξε άλλωστε, ήδη από το Μάιο του 2009 που διεξήχθη, ότι το 57% των ερωτηθέντων ήταν της άποψης ότι τα μέτρα του συγκεκριμένου νομοσχεδίου δε θα εφαρμοζόντουσαν. Μόλις το 39% κράτησε θετική στάση, πιστεύοντας στην αποτελεσματικότητα του νόμου και των αναφερόμενων προστίμων για τυχόν παράβασή του μέσα στο κείμενο που τον απαρτίζει.

Τα αποτελέσματα της έρευνας αυτής φάνηκαν ορθά, εφόσον ακόμη και μέχρι σήμερα το νομοσχέδιο υφίσταται μόνο στα χαρτιά. Βασικό αίτιο της αρνητικής στάσης των καπνιζόντων και της μη συμμόρφωσής τους με την απόφαση της απαγόρευσης, σχετίζεται άμεσα και με την άποψη των πολλών χρηστών τσιγάρου, ότι αυτό δεν αποτελεί βλαβερό στοιχείο για την υγεία. Μάλιστα, το 50% περίπου των καπνιζόντων, θεωρεί ότι το κάπνισμα είναι από τις λιγότερες βλαβερές για την υγεία συνήθειες του ανθρώπου, ενώ το 23% πιστεύει πως οι ιατροί που προειδοποιούν για τις συνέπειες του καπνού είναι κατευθυνόμενοι και υπερβολικοί ως προς την άποψή τους.

Φως ωστόσο, σε αυτή την κατάσταση δίνει το ποσοστό του 66% περίπου των καπνιζόντων, οι οποίοι θεωρούν ότι αν δεν είχαν ξεκινήσει το κάπνισμα ποτέ, η ζωή τους θα ήταν ευκολότερη για εκείνους και την οικογένειά τους. Ο Δημήτρης 59 ετών, δημόσιος υπάλληλος, εξηγεί: «Αν έβαζα σε έναν κουμπαρά τα χρήματα που δίνω την εβδομάδα για πακέτα τσιγάρα, θα έμενα το καλοκαίρι με την οικογένειά μου παραπάνω μέρες στο ξενοδοχείο που θα πηγαίναμε διακοπές. Μου χει γίνει συνήθειο όμως, προσπάθησα δυο φορές να το κόψω, αλλά τίποτα».

Ο αδελφός του Δημήτρη, ο Γιάννης 55 ετών, οικοδόμος, δηλώνει τα εξής: «Καπνίζω εδώ και 30 χρόνια. Η γυναίκα μου και τα παιδιά μου ευτυχώς δεν το χουν πιάσει στο χέρι τους. Βλέπουν εμένα να καπνίζω συνέχεια και σιχαίνονται ακόμη και τη λέξη «τσιγάρο» να πουν». Αλλάζοντας το ύφος και τον τόνο της φωνής του προσθέτει: «Ώρες ώρες ντρέπομαι που είναι αναγκασμένοι να με ανέχονται. Αν δεν καπνίσω έχω νεύρα και αν το κάνω γεμίζω το σπίτι τσιγαρίλα, αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο».

Το 60% των καπνιστών επιθυμούν να το κόψουν και κάποιοι το έχουν ήδη καταφέρει. Ο Νίκος 23, φοιτητής, δηλώνει: «Κάπνιζα από το γυμνάσιο, αλλά από κάποια ηλικία και μετά παρατήρησα μείωση των δυνάμεών μου. Σα χόμπι παίζω μπάσκετ εδώ και πολλά χρόνια και την περίοδο που κάπνιζα δεν μπορούσα να αντεπεξέλθω με όλη μου την ενέργεια στους αγώνες. Κουραζόμουν γρήγορα, λαχάνιαζα εύκολα και δεν είχα όρεξη ούτε καν για αρκετό φαΐ. Συμβουλεύτηκα τον οικογενειακό μου γιατρό, ο οποίος με παρότρυνε να κόψω το τσιγάρο». Ο Νίκος ακολούθησε την ιατρική συμβουλή και μας λέει: «Από όταν το έκοψα, νιώθω και πάλι όπως πριν το αρχίσω. Παίζω ασταμάτητα, δεν κουράζομαι εύκολα και χαίρομαι τη γυμναστική μου».

Οι περισσότεροι στο ερώτημα αν θα έκοβαν το κάπνισμα απαντούν θετικά και με επιφυλάξεις βέβαια. Όταν έρχεται η στιγμή να το κάνουν όμως, η συνήθεια υπερνικά τη θέληση και μετά από σύντομη διακοπή και ακατάπαυστη χρήση τσιχλών νικοτίνης, καταφεύγουν πάλι σε αυτό. Άτομα ωστόσο, όπως ο Νίκος είναι αληθινά και μάλιστα το γεγονός του νεαρού της ηλικίας του είναι πολύ αισιόδοξο για το μέλλον. Η κίνησή του να ξεφύγει από το τσιγάρο δείχνει πως αν υπάρχει αγάπη για τον εαυτό μας, το μέλλον μας, αλλά και τα μέλη της οικογένειάς μας, τίποτε δεν είναι ακατόρθωτο.

Τελικά μάλλον και το κάπνισμα έρχεται αντιμέτωπο με τη φράση «όλα είναι μια ιδέα». Το κλειδί βρίσκεται στο να πιστέψουμε αυτή την ιδέα και με λίγη προσπάθεια όλοι μπορούν να κόψουν το κάπνισμα και να προσθέσουν αυτόματα πολλά ακόμη υγιή χρόνια ζωής στο προσωπικό τους ημερολόγιο.