Οι ένα εκατομμύριο μετανάστες στην Ελλάδα θεωρούνται απειλή από τους περισσότερους!

Η ξενοφοβία για τους μετανάστες, αλλά και ο ακόλουθος κοινωνικός αποκλεισμός τους είναι μόνιμο φαινόμενο στη χώρα μας σήμερα. Οι μισοί Έλληνες αν ερωτηθούν για την άποψή τους περί των μεταναστών, θα εκμυστηρευτούν το φόβο, αλλά και τον αποτροπιασμό τους για τους οικονομικούς μετανάστες.

Η μετανάστευση δεν είναι σύγχρονη τάση των λαών. Ήδη από την αρχαιότητα, όταν ο πληθυσμός μιας πόλης- κράτους επί παραδείγματι στην Ελλάδα αυξανόταν κατά πολύ, ομάδες ατόμων αποίκιζαν σε κοντινό κράτος, όπως τη Σικελία ή τα παράλια της Μικράς Ασίας. Είναι γνωστό επίσης, πως έπειτα από μεγάλα και σημαντικά ιστορικά γεγονότα, σαν τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, την καταστροφή της Σμύρνης ή το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, οι Έλληνες και πάλι προχωρούσαν στη μετακίνησή τους σε ανεπτυγμένες χώρες για την εξασφάλιση χρημάτων.

Με τα χρόνια όμως, τα πράγματα στο εσωτερικό της χώρας άλλαξαν. Οι κοινωνικές και οικονομικές μεταβολές του κράτους, αλλά και η κατάρρευση των περισσότερων καθεστώτων των χωρών της ανατολικής Ευρώπης συνέβαλαν συνδυαστικά στο να μετατραπεί η Ελλάδα σε χώρα υποδοχής. Αντί να χάνει το λαό της, δέχεται μεγάλο ποσοστό μελών άλλων χωρών πλέον.

Η πλειονότητα των μεταναστών που έρχονται στη χώρα είναι από την Αλβανία με ποσοστό περίπου στα 56%. Ακολουθούν εκείνοι από το Πακιστάν, την Αφρική, τη Βουλγαρία, τη Ρουμανία και τα λοιπά.

Οι πόλεις, οι οποίες δέχονται το μεγαλύτερο μεταναστευτικό κύμα στην Ελλάδα είναι η εκείνες στην ευρύτερη περιοχή της Μακεδονίας με ταξιδιώτες κυρίως από την κοντινή Ρωσία, Γεωργία, Βουλγαρία, αλλά και την Αρμενία. Επίσης, στην Στερεά Ελλάδα κυρίως από Βουλγαρία, Πακιστάν, Ρουμανία και Ινδία, αλλά και στην υπόλοιπη χώρα οι μετανάστες από την Αλβανία, Ρωσία, Γερμανία, Ηνωμένο Βασίλειο, ΗΠΑ, Κύπρο κατέχουν υψηλές θέσεις σε επίσημες καταγραφές των ξένων στη χώρα.
Τα παραπάνω στοιχεία βέβαια, έχουν να κάνουν με τη μετανάστευση ως γενικότερο φαινόμενο στη σύγχρονη Ελλάδα και όχι μόνο για τυχόν λαθρομετανάστες που ταξιδεύουν ως εδώ μόνο για την επιβίωσή τους.

Οι λόγοι μετανάστευσης στην Ελλάδα είναι αρκετοί. Η εύρεση εργασίας όμως, είναι πρώτος στη λίστα με ποσοστό γύρω στα 54%. Ακολουθεί η επανένωση των οικογενειών, κατά την οποία οι έλληνες μετανάστες που είχαν ταξιδέψει παλαιότερα σε ΗΠΑ, Καναδά και αλλού επιστρέφουν σταδιακά στη χώρα, για να βρεθούν με την οικογένεια που είχαν αφήσει πίσω. Αντιστρόφως, τα μέλη των οικογενειών εκείνων που βρίσκονται στην Ελλάδα για οικονομικούς κυρίως λόγους, ακολουθούν τους συγγενείς τους και έρχονται και κείνοι για ένα καλύτερο αύριο μαζί με τους αγαπημένους τους.

Ο αριθμός των αλλοδαπών που αποφασίζουν να μετακινηθούν στην Ελλάδα είναι πολύ μεγάλος συγκριτικά με τις θέσεις εργασίας που έχει να προσφέρει σε αυτούς το κράτος. Έτσι, ή οι μετανάστες μόλις έρθουν, θα μείνουν άνεργοι επομένως άστεγοι, ή οι ελεύθερες θέσεις θα καλυφθούν από τους αλλοδαπούς και θα παραγκωνιστούν οι ντόπιοι με την ανεργία να βρίσκεται στο ζενίθ.

Η μετανάστευση μπορεί να είναι παγκόσμιο φαινόμενο, ωστόσο στη χώρα μας έχει παρουσιάσει αρκετά ιδιόμορφα χαρακτηριστικά που δεν υφίστανται αλλού. Το πιο τρανταχτό παράδειγμα είναι πως οι αλλοδαποί που ταξιδεύουν στην Ελλάδα έρχονται στην πλειοψηφία τους παράνομα και το κράτος, λόγω της γραφειοκρατίας και της ασυνεννοησίας, αφήνει τόσους μετανάστες στο έλεος της μοίρας τους. Συγκεκριμένα, μέχρι και το 1996, οι αλλοδαποί όχι μόνο δεν είχαν νομιμοποιηθεί με χορήγηση πράσινης κάρτας επί παραδείγματι, αλλά ούτε καν είχαν καταμετρηθεί.

Όσον αφορά τη χορήγηση του «πράσινου εισιτηρίου» για τη νόμιμη παραμονή των μεταναστών στην Ελλάδα, ο δρόμος άνοιξε μόλις το 2000. Από τους 212.000 περίπου αλλοδαπούς που κατέθεσαν τα απαραίτητα έγγραφα για τη νομιμοποίησή τους, μόνο οι 107.000 έλαβαν την κάρτα. Όλα αυτά, όταν οι μετανάστες υπολογίζονται συνολικά στις 800.000 με ένα εκατομμύριο.

Δεν υπονοούμε σε καμία περίπτωση ότι οι ίδιοι οι μετανάστες δεν ζητούν τη νομιμοποίηση. Αντίθετα, εκείνοι το κάνουν και έρχονται αντιμέτωποι με την ελληνική γραφειοκρατία που δε θα μπορούσε ποτέ ξανά να είναι τόσο αργή και επιλεκτική, αφού στο χρονικό διάστημα 1997- 2008 από τις 82.000 περίπου αιτήσεις για χορήγηση πράσινης κάρτας, έχουν κριθεί κατάλληλες μόνο περίπου 2.300. «Εδώ και δυο χρόνια προσπαθώ να βγάλω την πράσινη κάρτα και δε μου τη δίνουν». Μας εκμυστηρεύεται η Φαμπιόλα από την Αλβανία, 25 ετών. «Με χουν πιάσει 2 φορές οι αστυνομικοί και με χουν στείλει πίσω στα Τίρανα. Και τις δυο φορές εγώ γύρισα. Πρώτα με φορτηγό με άλλους δέκα και την άλλη φορά ήρθα με τα πόδια πίσω στην Ελλάδα», συνεχίζει. Ολοκληρώνει λέγοντας «στην Αλβανία όλα είναι φτηνά, αλλά δεν έχει δουλειές, πρέπει να δουλέψουμε εδώ, για να χτίσουμε σπίτι εκεί».

Το κράτος ναι μεν δε χορηγεί τα απαραίτητα έγγραφα στους μετανάστες για να εξασφαλίσει την παραμονή και τη διαβίωσή τους, αλλά προβαίνει και σε άνευ λόγου σκούπες, οι οποίες έχουν σαν αποτέλεσμα την ταλαιπωρία των αλλοδαπών που έρχονται και ξανάρχονται πίσω όσες φορές και αν διωχθούν.

Τους τελευταίους μήνες γίνονται προσπάθειες άρσης των γραφειοκρατικών εμποδίων σχετικά με τη νομιμοποίηση των αλλοδαπών που έχουν ταξιδέψει στην Ελλάδα παράνομα. Βέβαια, η απόκτηση δικαιωμάτων δεν αφορά μόνο τους παράνομους, αλλά και κείνους που έχουν έρθει στη χώρα μας για σπουδές και παρέμειναν στη συνέχεια εδώ, για να εργαστούν ή και εκείνους που αποφάσισαν να επιλέξουν την Ελλάδα ως τόπο διαμονής τους, μόνο και μόνο γιατί τους αρέσει η χώρα και ο πολιτισμός της. Γιατί να απογοητεύουμε τους τελευταίους ταλαιπωρώντας τους, για να αποκτήσουν το αυτονόητο; Δικαιώματα εκεί που θέλουν να μείνουν, να ζήσουν με την οικογένειά τους, να εργαστούν ή και να ψηφίσουν ίσως;




Πηγές για το συγκεκριμένο άρθρο με τη μετανάστευση ως θεματική του, αποτέλεσαν οι ακόλουθες ιστοσελίδες:

www.inegsee.gr/ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ%20ΚΑΤΑ%20ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ.doc
http://www.antibaro.gr/society/malkidhs_metanasteush.htm
http://www.bbc.co.uk/greek/specials/1841_immigration/page11.shtml
http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=146727

http://www.liako.gr/news/society/14310-greece.html
http://www.bbc.co.uk/greek/specials/1841_immigration/page11.shtml

Οι διαδικτυακές πηγές των φωτογραφιών είναι οι εξής:

http://www.liako.gr/news/society/14310-greece.html
www.lifo.gr

Αυτό θα πει… «Από σήμερα γίνομαι χορτοφάγος»!!!

«Την σκότωσα, για να φάω τη σάρκα της», δήλωσε ο Ιάπωνας κανίβαλος Issei Sagawa, όταν συνελήφθη από τις Αρχές.


Δυο φορές απαλλάχτηκε ο αιμοβόρος κανίβαλος από τις κατηγορίες για φόνο σε Γαλλία και Ιαπωνία.
Ο λόγος; Κρίθηκε ακατάλληλος για δίκη ως παράφρων, σύμφωνα με γάλλους ψυχολόγους και αφέθηκε ελεύθερος. Επιστρέφοντας στη χώρα του οι Αρχές επιχείρησαν να τον δικάσουν για την πράξη του, η άρνηση όμως των γαλλικών δικαστηρίων για χορήγηση απαραίτητων εγγράφων, οδήγησε τον αυτόχειρα με σύντομες διαδικασίες στο σπίτι του.
Ήταν Ιούνιος του 1981, όταν ο ιάπωνας φοιτητής στη Σορβόννη, πυροβόλησε και έφαγε μέρη του άψυχου σώματος συμφοιτήτριάς του. Το πιο ανατριχιαστικό είναι ότι η κοπέλα ήταν κολλητή του φίλη.

Ο Issei μικρός είχε νιώσει την τάση να δαγκώσει στην κυριολεξία το σώμα συμμαθητή του. Με τα χρόνια, όπως εξομολογείται σε συνέντευξη σε ιάπωνα δημοσιογράφο, άρχισε να αισθάνεται το κανιβαλικό αυτό πάθος κατ’ εξαίρεση μόνο για όμορφες ψηλές, ξανθές κοπέλες. Ο ίδιος προσθέτει πως αυτή του η μανία ήταν αποτέλεσμα υπερβολικής σεξουαλικής έλξης που ένιωθε για κείνες.

Στην ίδια συνέντευξη εξομολογείται ότι προσπάθησε πολλές φορές να πυροβολήσει γυναίκες που βρίσκονταν στο σπίτι του κατά καιρούς, αλλά δεν έβρισκε το «θάρρος». Φαίνεται το βρήκε…απέναντι στην καλύτερη φίλη του, την άτυχη Renee Hartevelt, την οποία μάλιστα κατάφερε να σκοτώσει με τη δεύτερη προσπάθεια κάποιες μέρες μετά την πρώτη απόπειρα, όταν το όπλο του δεν είχε εκπυρσοκροτήσει και η Renee δεν είχε καταλάβει τίποτα.

Απορία προκαλεί η άνεση του άντρα να μιλά για το συμβάν και τις μετέπειτα κανιβαλιστικές ενέργειές του στο πτώμα. Περιγράφει με τόση λεπτομέρεια ένα- ένα τα βήματα που έκοψε μέρη του σώματος της Renee, τα μάσησε και τα κατάπιε ωμά με ορμή άγριου ζώου, κάτι που αντί να τον μετατρέψει στο μαύρο πρόβατο της γειτονιάς του, του έχει προσφέρει δημοσιότητα και χρήματα.

Αντί να βρίσκεται στη φυλακή πληρώνοντας για το έγκλημά του ή να έχει καταδικαστεί σε θάνατο, όπως συνηθίζουν οι Ιάπωνες να τιμωρούν εγκληματίες, βρίσκεται στο σπίτι εκδίδοντας ένα με δύο βιβλία κάθε χρόνο, με θέμα τι άλλο, εκτός από την εμπειρία του να γευτεί κάποιος ανθρώπινο κρέας.

Ο ίδιος θεωρεί τον εαυτό του τυχερό, γιατί έζησε το μεγαλύτερο όνειρό του, τρώγοντας την κοπέλα, αλλά αισθάνεται δυστυχής, καθώς σκέφτεται ότι θα πεθάνει, δίχως να νιώσει πάλι την ίδια ηδονή. Γι’ αυτό και στη συνέντευξη ζητά όσες κοπέλες επιθυμούν να φαγωθούν από αυτόν να ψάξουν να τον βρουν. Τελικά φαίνεται πως σε κάποιες περιπτώσεις η θανατική ποινή είναι η μόνη λύση, όταν τα δικαστήρια ελευθερώνουν κτηνώδεις εγκληματίες σαν το Sagawa.

Σε μια στιγμή αυτογνωσίας κατά τη διάρκεια των αποκαλυπτικών απαντήσεών του στο δημοσιογράφο, δηλώνει «Είμαι ένας δειλός που σκότωσε έναν άλλο άνθρωπο». Μένω κατάπληκτη όμως όταν βλέπω ότι η φράση του συνεχίζει λέγοντας πως η καλύτερη τιμωρία κατά τη γνώμη του θα ήταν να δολοφονηθεί από μια όμορφη κοπέλα, όπως ακριβώς έκανε αυτός στη φίλη του.

Χρόνια ψυχολογικών αναλύσεων τον έχουν κάνει να έχει την ψευδαίσθηση ότι είναι και κείνος ψυχολόγος. Μιλά για την πράξη του και παράλληλα εξηγεί στο δημοσιογράφο το λόγο, για τον οποίο προέβη σε μια τέτοια βαρβαρότητα, προσπαθώντας να δικαιολογήσει τον εαυτό του, δηλώνοντας πως όλα τα έκανε από τη δίψα για ηδονή. Το κάνει αυτό λες και περιμένει κάποιο λογικό ον κάποτε να τον καταλάβει και να του πει «έχεις δίκιο, απορώ οι άλλοι γιατί δεν αισθάνονται την ίδια τάση».

Το έγκλημά του το ομολογεί, δε θα μπορούσε να κάνει αλλιώς βέβαια εφόσον συνελήφθη την ώρα που προσπαθούσε να πετάξει σε λίμνη τα εναπομείναντα μέρη του σώματος της κοπέλας. Αυτό που δεν παραδέχεται όμως, είναι ότι αυτό που έκανε ήταν φρικτό, απάνθρωπο και εντελώς αφύσικο. Για εκείνον το να γευτεί πάλι ανθρώπινη σάρκα είναι η τέλεια φαντασίωση, η τελευταία ενέργεια που θέλει να κάνει προτού πεθάνει, κάτι το εντελώς φυσικό για τις ορέξεις του.

Ο Issei Sagawa είναι ελεύθερος και καλεί κοντά του κοπέλες που θέλουν να φαγωθούν ή να τον φάνε και κανείς δεν μπορεί να κάνει κάτι γι’ αυτό. Είναι παράφρων και αυτό μάλλον τον δικαιολογεί στα μάτια της δικαιοσύνης, όχι όμως και στα μάτια των αναγνωστών που διαβάζουν σήμερα το άρθρο με τη συνέντευξη στο ιαπωνικό περιοδικό. Θεωρεί πως η δημοσιότητα που έχει δεχτεί μετά το έγκλημα είναι προς όφελός του. Δεν έχει καταλάβει όμως ότι όλοι τον γνωρίζουν και είναι φυλακισμένος μέσα στην ίδια του την πόλη. Είναι ένας ελεύθερος φυλακισμένος που δε θα μπορέσει ποτέ να ζήσει σα φυσιολογικός άνθρωπος. Είναι ένας κανίβαλος που δεν έχει τιμωρηθεί για τη βαναυσότητά του. Η ελευθερία του δεν τον κάνει έναν από εμάς, αλλά ένα ζώο με ανθρώπινη μορφή.