Διακοπές Πάσχα 2009. Έλαβαν τέλος. Επιστροφή στην καθημερινότητα, στο τρέξιμο για τη δουλειά ή και τις εκκρεμότητες του σπιτιού και ούτω κάθε εξής, ακολουθούν.
Όλοι οι προσωπικοί μου φίλοι πήγαν διακοπές είτε στα μέρη από όπου κατάγονται, με την οικογένειά τους, είτε σε κάποιο κοσμοπολίτικο νησί της χώρας με φίλους και γνωστούς για…ξεφάντωμα όπως μου είπαν. Με ρώτησαν για το πού πήγα εγώ. Η αλήθεια είναι πως διακοπές δεν πήγα κάπου φέτος το Πάσχα. Ωστόσο, αυτό δε με εμπόδισε να ξεφύγω για λίγο, έστω και για μια μέρα, από το κέντρο και να βρεθώ στην Αίγινα. Θα μου πείτε, αυτό είναι δίπλα από την Αθήνα. Μα ακριβώς σε αυτό το σημείο της κοντινής απόστασης βρίσκεται το κλειδί της υπόθεσης. Είναι ένα νησί του Αργοσαρωνικού που ενώ βρίσκεται τόσο κοντά, μόλις μία με μιάμιση ώρα με το συμβατικό καράβι από τον Πειραιά, σε κάνει με τα τοπία του και τα γραφικά σοκάκια του να ξεχνάς αυτή τη μια ώρα ταξίδι που το χωρίζουν από την Αθήνα.
Την Κυριακή λοιπόν της δεύτερης εβδομάδας του Πάσχα, δίχως πολλές προετοιμασίες, μόνο δύο τηλέφωνα είχα κάνει στο ΚΤΕΛ Αίγινας και στο λιμάνι του Πειραιά για να μάθω τα δρομολόγια πλοίων από το προηγούμενο βράδυ, ξεκινώ για τον Πειραιά. Ήταν αρκετά νωρίς το πρωί, καθώς ήθελα να φτάσω νωρίς στο νησί και να προλάβω να δω όσο πιο πολλά μέρη και αξιοθέατα αυτού μπορούσα. Το πλοίο ήταν αραγμένο στο λιμάνι και σε είκοσι λεπτά έφευγε. Η διαδικασία πολύ σύντομη, ένα εισιτήριο φοιτητικό από το πρακτορείο της εταιρίας του καραβιού απέναντι από αυτό με το αντίτιμο των 6,70€υρώ και το σύντομο αυτό ταξιδάκι ξεκινούσε.
Το νησί της Αίγινας διαθέτει τρία λιμάνια. Το κεντρικό λιμάνι της Αίγινας, το οποίο ήταν και ο προορισμός μου στην προκειμένη, το λιμάνι της Αγίας Μαρίνας, το οποίο συνδέεται με το λιμάνι του Πειραιά με μία προηγούμενη στάση στο τρίτο λιμάνι του νησιού τη Σουβάλα.
Μπαίνοντας στο καράβι μου έκανε εντύπωση το γεγονός πως λίγα λεπτά πριν το πλοίο σαλπάρει υπήρχαν λίγα άτομα, για να ταξιδέψουν. Βέβαια, δεν ήξερα πως μέχρι να βγω στο κατάστρωμα, για να χαζέψω τη θέα των αραγμένων πλοίων στον Πειραιά και να επιστρέψω στη θέση, όπου είχα αφήσει τα πράγματά μου, θα έβλεπα ένα καράβι γεμάτο ταξιδιώτες. Το μπουφάν σε έναν από αυτούς κράτησε ιδιαίτερη συντροφιά, καθώς είχε προλάβει να το χρησιμοποιήσει ως μαξιλάρι κιόλας. Φαίνεται λοιπόν, πως η Αίγινα παρότι σε όσους την αναφέρω δεν τους… «γεμίζει το μάτι» σα νησί, έχει τελικά επιτυχία ίσως λόγω της κοντινής απόστασης από το κέντρο και αυξημένο τουρισμό, εφόσον αρκετοί τουρίστες από την Κορέα ταξίδευαν μαζί μου. Μάλλον ανήκαν σε κάποιο γκρουπ όλοι μαζί, γιατί όταν μου ζήτησε ένας από αυτούς να τον τραβήξω φωτογραφία με τα σπαστά αγγλικά του, συγκεντρώθηκαν όλοι οι υπόλοιποι γύρω του, για να τους τραβήξω σαν παρέα.
Το ταξίδι διήρκησε ακριβώς μία ώρα και πέντε λεπτά. Η μπουκαπόρτα άνοιξε και ο ήλιος που είχε κέφια φαίνεται εκείνη την ημέρα, σκοτείνιασε τα μάτια μας. Μέχρι να βγω έξω στο λιμάνι και να ψάξω για τα γυαλιά ηλίου στην τσάντα μου, βλέπω ένα μικρό κατάλευκο εκκλησάκι μπροστά μου. Καθώς η προετοιμασία του ταξιδιού μου ήταν μηδαμινή και θέλοντας να μάθω ποιο είναι αυτό το εκκλησάκι, ρώτησα έναν πλανόδιο πωλητή. «Είναι ο Άγιος Νικόλας, μπες να το δεις, 2 επί 2 είναι μόνο», μου είπε. Ωστόσο, η βιασύνη μου να προλάβω το δρομολόγιο του ΚΤΕΛ που έφευγε σε λίγο για τη μονή του Αγίου Νεκταρίου με έκανε να απομακρυνθώ από το εκκλησάκι, δίχως να μπω μέσα. Προχωρώ πιο πέρα και βλέπω παλιά κανόνια πάνω σε πέτρινες βάσεις, σκουριασμένα από την αλμύρα. Δίπλα τους στηριγμένη σε μία βάση μια τεράστια άγκυρα. Ποιος ξέρει πόσο ετών είναι και φαίνεται τόσο σαπισμένη από τη θάλασσα. Συνεχίζοντας να διασχίζω το λιμάνι συναντώ τις άμαξες αραγμένες γύρω από την κεντρική πλατεία. Ήταν πρωί ακόμη και ο κόσμος δεν είχε φτάσει στο νησί και έτσι τα άλογα ξεκουράζονταν όλα μαζί. Σε λίγες ώρες που οι τουρίστες Έλληνες και μη που θα κατέφταναν στο νησί θα «νοίκιαζαν» την άμαξα της αρεσκείας τους και θα απολάμβαναν μια βόλτα στα σοκάκια της πόλης.
Προχωρώ παραπέρα στην αφετηρία των τοπικών λεωφορείων και βγάζω το εισιτήριο για τον Άγιο Νεκτάριο. Ο σταθμάρχης δε θα έλεγα πως ήταν κατατοπιστικός με τις οδηγίες του σχετικά με το πώς θα πήγαινα στο ναό της Αφαίας μετά τη μονή και πώς θα επέστρεφα από κει. Ωστόσο, ο χάρτης του νησιού που είχε μπροστά του και δίνει στους τουρίστες και τα τοιχοκολλημένα δρομολόγια σε έναν κορμό δέντρου, μπορώ να πω πως με βοήθησαν. 0,90€υρώ και 15 λεπτά της ώρας από την πόλη της Αίγινας και βρίσκεται κάποιος στον Άγιο Νεκτάριο.
Φυσικά, ένα ζευγάρι Αθηναίων μέσα στο λεωφορείο, που επισκέπτονται το νησί κάθε σαββατοκύριακο μου έδωσαν πολυτιμότερες πληροφορίες για το νησί από ότι ένας απλός τουριστικός χάρτης. Ο κύριος Αντώνης λοιπόν, μου έδωσε την πληροφορία πως η εκκλησία έχει γίνει διπλάσια σε μέγεθος σχεδόν, μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα και πως οι Αιγινήτες προσπαθούν να ομορφύνουν όσο περισσότερο μπορούν το χώρο. Τα έργα της ανέγερσης του κτηρίου δεν έχουν ολοκληρωθεί μου είπε, αλλά αυτό δεν ήταν κάτι που με εμπόδισε. Με συμβούλευσε μετά την Αγία Μαρίνα να επιστρέψω στην πόλη της Αίγινας και να επισκεφτώ τη μητρόπολη του νησιού τον Άγιο Διονύσιο, την οικία του Καποδίστρια, αν και είχα την εντύπωση εγκυκλοπαιδικά πάντα πως εκεί βρισκόταν το Κυβερνείο και όχι το σπίτι του και τον πύργο του Μαρκέλλου. Γνώριζα όμως ήδη πως ο χρόνος ήταν λιγοστός για τόσα αξιοθέατα. Με την κουβέντα ούτε που κατάλαβα πότε φτάσαμε στον Άγιο Νεκτάριο. Χαιρέτησα τον κυρ Αντώνη και τη γυναίκα του και κατέβηκα από το λεωφορείο. Ήμουν στον Άγιο Νεκτάριο.
Οι πιστοί λένε πως αν πιστεύει κάποιος πολύ στο Θεό και ακουμπήσει το αυτί του στον τάφο του Αγίου, θα ακούσει το μπαστουνάκι του να χτυπά. Άλλοι λένε πως αυτός ο ήχος είναι ο χτύπος της καρδιάς του. Για να ανέβει ο επισκέπτης εκεί που βρίσκεται το σώμα του
Αγίου, θα πρέπει να εισέλθει στην τεράστια πέτρινη μονή και να διασχίσει μια μικρή ανηφόρα. Αυτές τις πληροφορίες μου τις έδωσε μία κυρία δίπλα στα κεριά στην εκκλησία. Μου είπε μάλιστα, πριν πάω στο θαυματουργό Άγιο, να μπω σε ένα ξεχωριστό δωμάτιο στα δεξιά της εκκλησίας και να προσκυνήσω το χέρι του. Μην περιμένει κάποιος όμως ακούγοντας αυτό, να δει όντως το χέρι του Αγίου. Ένα ασημένιο κιβώτιο αρκεί για να φέρει πλήθος πιστών στη συγκεκριμένη μονή. Αν και μια κάτοικος του νησιού που προσκυνούσε το κιβώτιο μου είπε πως το ξεσκεπάζουν την ημέρα της γιορτής του Αγίου. Δε θέλησα να μάθω άλλες παρόμοιες λεπτομέρειες.
Από περιέργεια για την αρχιτεκτονική του χώρου ωστόσο, περπάτησα γύρω από την εκκλησία και ανέβηκα στο σπίτι του Αγίου, όπως λένε. Σπίτι του στην κυριολεξία, καθώς εκεί κατοικούσε σύμφωνα με μία μοναχή που απολάμβανε τη θέα του πλήθους που προσκυνούσε το σκήνωμα του Αγίου ή μάλλον το μαρμάρινο τάφο του. Η έκταση του μοναστηριού είναι μεγάλη και γεμάτη με κάθε είδους δέντρα και λουλούδια που αυτή την εποχή είχαν ανθίσει και χάριζαν το άρωμά τους στο κοινό. Η πέτρα στα κτήρια κυριαρχεί ακόμα και στα δωμάτια των μοναχών που ζουν εκεί μόνιμα. Η ώρα όμως περνούσε και μέσα σε μια μέρα έπρεπε να δω πολλά ακόμη.
Έτσι, πηγαίνω στην στάση του ΚΤΕΛ, το οποίο περνούσε σε σαράντα λεπτά σύμφωνα με το πρόγραμμα. Το γεγονός ωστόσο, ότι περίμενα μιάμιση ώρα και δεν ήρθε δε με πτόησε. Περνά ένα ασημί ταξί και κάνω σήμα στον οδηγό να σταματήσει. Με ρωτάει πού πηγαίνω. Του λέω στο ναό της Αφαίας. «Πήγαινα στο σπίτι μου το φαγητό που πήρα από το φούρνο, αλλά μένω κοντά στο ναό, έλα!». Απλός καθημερινός άνθρωπος ο οδηγός και μόλις μου είπε πως είναι μόνιμος κάτοικος του νησιού, άδραξα την ευκαιρία να τον ρωτήσω κάποια πράγματα για τη διαδρομή μου. «Αν θες να πας στην Αγιά Μαρίνα μετά το ναό, θα κόψεις δρόμο μέσα από ένα χωματόδρομο στο δάσος που είναι απέναντι από τα αρχαία», μου λέει. Φτάνουμε στο ναό, μπαίνω, δίχως να πληρώσω δείχνοντας τη φοιτητική μου ταυτότητα. Διαφορετικά, η τιμή για την είσοδο στο κοινό είναι 4€υρώ.
Ο ναός βρίσκεται όχι απέναντι από το δάσος, όπως μου είχε πει ο οδηγός, αλλά μέσα σε αυτό. Τον κοιτάζω και το πρώτο που σκέφτομαι είναι πως μοιάζει με μικρογραφία της Ακρόπολης. Επιπλέον, με τη θέα της θάλασσας από κάτω και τα πεύκα που μοσχοβολούν αυτήν την εποχή φέρνει και λίγο στο ναό του Ποσειδώνα στο Σούνιο. Μάλιστα, στην επίσημη ιστοσελίδα της Αίγινας, γίνεται έμμεση αναφορά σε αυτήν την ομοιότητα. Ο Παρθενώνας, ο ναός του Ποσειδώνα του Σουνίου και ο ναός της Αφαίας στην Αίγινα ενώνονται με μια νοητή γραμμή και σχηματίζουν ένα τρίγωνο, γράφει χαρακτηριστικά ο κειμενογράφος. Αυτήν την πληροφορία μου την είχε δώσει και ο κυρ Αντώνης μέσα στο λεωφορείο. Δεν ξέρω αν ισχύει, πάντως ακούγεται ενδιαφέρον. Στην ίδια ιστοσελίδα είχα διαβάσει το προηγούμενο βράδυ πριν πάω στο νησί, πως αν η ατμόσφαιρα είναι καθαρή, τότε φαίνονται και η Ακρόπολη και το Σούνιο. Αν μου ζητήσετε τη γνώμη μου θα σας πω ότι δεν ισχύει, διότι όσο και αν προσπάθησα δεν είδα κάτι τέτοιο. Το τοπίο τριγύρω όμως, η θέα της ήρεμης θάλασσας μέσα από τα δέντρα, αλλά και ο ίδιος ο ναός ήταν τόσο μαγευτικά που δε με ενόχλησε διόλου αυτή η παραπληροφόρηση.
Έπρεπε όμως να συνεχίσω το ταξίδι μου. Έξω από το χώρο του ναού βρίσκεται ένα κατάστημα με αναμνηστικά δώρα. Μπαίνω και ρωτώ τον καταστηματάρχη για το πώς θα πάω στην Αγία Μαρίνα με τα πόδια. «Ακολούθησε το δρόμο και θα το βρεις!», μου λέει με αυστηρό τόνο. Και αυτό κάνω. Προχωρώ στην άσφαλτο και περνώ από ένα μεγάλο οικόπεδο με τεράστιους κάκτους και φραγκοσυκιές που έχουν πιάσει όλο το λόφο από πάνω μέχρι κάτω το δρόμο που περπατώ. Μια πινακίδα πεταμένη πάνω σε ένα θάμνο με κάνει και γελώ: «Μην τρώτε τα φρούτα μου(υποθέτω εννοεί τα φραγκόσυκα), βγάλτε μόνο φωτογραφίες τους κάκτους μου, σεβαστείτε το περιβάλλον»! Προχωρώντας κατά μήκος του δρόμου, βρίσκω μια ξύλινη πινακίδα πάνω σε ένα δέντρο που είχαν γράψει με μπογιά το εξής: «Αγιά Μαρίνα, shortcut»! «Μάλλον από εδώ είναι το μονοπάτι που μου έλεγε ο οδηγός» σκέφτηκα. Και έτσι ακολούθησα το βέλος της πινακίδας. Το μονοπάτι φυσικό, χωμάτινο με πέτρες και μεγάλες ρίζες δέντρων που σχημάτιζαν σκαλοπατάκια. Με το νερό της βροχής φαίνεται πως μετατρέπεται αμέσως σε ρυάκι που καταλήγει στη θάλασσα. Μετά από λίγο το μονοπάτι μεγαλώνει και το χώμα έχει γίνει τόσο λείο από το νερό που έχει κατέβει όλο τον περασμένο χειμώνα που σχεδόν γλιστράει. Το δάσος αριστερά και δεξιά μου σιγά σιγά χάνεται και βλέπω άσφαλτο στρωμένη κάτω. Τα πρώτα σπίτια φαίνονται. Οι αυλές γεμάτες πολύχρωμα γεράνια και οι μάντρες κάτασπρες από τον ασβέστη. Βρίσκομαι σε ένα γραφικό σοκάκι από αυτά που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε σε φωτογραφίες από τα νησιά της χώρας μας.
Τελικά μετά από σαράντα λεπτά πεζοπορίας, φτάνω στην πινακίδα που λέει «Αγία Μαρίνα». Έχει μεσημεριάσει όμως και μία ταβερνούλα είναι το κατάλληλο μέρος για να πάρω δυνάμεις για τη συνέχεια. Η αλήθεια είναι πως το κριτήριο που επέλεξα την ταβέρνα- εστιατόριο «Κυριακίδης» ήταν η μυρωδιά των ψητών θαλασσινών στη σχάρα που μου μύρισε από μακριά. Δε γνώριζα τη φήμη του μαγαζιού, αν και το γεγονός ότι ήταν γεμάτο και δε βρήκα εύκολα τραπέζι να κάτσω, κάτι καλό πρέπει να σημαίνει. Βρήκα και έκατσα κοντά στη θάλασσα και μόλις γυρίζω λίγο το κεφάλι να δω το μέρος, αντικρίζω λίγα σκαλοπάτια που οδηγούσαν κοντά σε μία μικρή παραλία που έχει σχηματιστεί ανάμεσα σε ένα μεγάλο βράχο. Παραγγέλνω γρήγορα και σπεύδω να απολαύσω τη θέα. Σε όλο το βράχο είχαν φυτρώσει και ανθίσει μωβ μεγάλα λουλούδια, ενώ έτσι όπως έχει σπάσει το κύμα το βράχο και σκάει στο εσωτερικό του πλέον, σχηματίζοντας μικρή αμμουδερή παραλία, έχουν δημιουργηθεί με την πάροδο των χρόνων δυο μικρές σπηλιές. Τα σκαλιά οδηγούν μέχρι ένα σημείο και έτσι δεν κατάφερα να δω από κοντά τις σπηλιές. Ο βράχος είναι τόσο απότομος που μόνο με βάρκα ή κολυμπώντας θα μπορέσει κάποιος να φτάσει εκεί.
Το φαγητό ήταν εξαιρετικό, ωστόσο έπρεπε να κάνω μία βόλτα και στην πλατεία της Αγίας Μαρίνας. Κατεβαίνοντας από το σημείο του εστιατορίου βλέπω ένα κόκκινο καραβάκι αραγμένο στο πλάι του λιμανιού με την πλαϊνή του μπουκαπόρτα ανοιχτή. Ήθελα να ρωτήσω εάν είναι αυτό το καράβι που πηγαίνει στον Πειραιά, έτσι ώστε να φύγω κατευθείαν από εκεί και να μην επιστρέψω πίσω στο κεντρικό λιμάνι του νησιού. Ένα μικρό και μοναδικό πρακτορείο που βρισκόταν εκεί ήταν κλειστό. Ο υπάλληλος είχε αφήσει σύντομο σημείωμα απ’ έξω «επιστρέφω στις 18:00, μια ώρα πριν φύγει το καράβι για Πειραιά κόβονται τα εισιτήρια». Η απορία μου λύθηκε. Μπορούσα να φύγω κατευθείαν από εκείνο το λιμάνι. Αποφασίζω μέσα στις τρεις ώρες περιθώριο που είχα να «εξερευνήσω» την περιοχή. Είναι η πρώτη φορά σε όσα μέρη του νησιού επισκέφτηκα, που είδα καφετέριες, μπαρ και καταστήματα ρούχων. Μέχρι τώρα είχα συναντήσει μόνο μαγαζιά με τουριστικά είδη και ταβερνούλες με κατάλευκες μάντρες και τοίχους και μπλε καρέκλες και τραπέζια. Ο δρόμος κάτω είναι στρωμένος με πέτρα, ενώ και πολλά μαγαζιά είναι χτισμένα και διακοσμημένα με το ίδιο υλικό. Όσο περπατούσα στα σοκάκια της Αγιάς συναντούσα πολλούς νέους να κάθονται στις καφετέριες και να απολαμβάνουν τον καφέ τους ή ένα δροσιστικό παγωτό. Οι καταστηματάρχες όταν δεν εξυπηρετούσαν κάποιον πελάτη, με κοίταζαν που περνούσα και χαμογελούσαν, κάποιοι χαιρετούσαν κιόλας: «καλησπέρα, καλώς ήρθατε!», «γεια σας, περάστε…».
Περπάτησα αρκετά και είδα πάρα πολλές εικόνες για μία μόνο μέρα. Εικόνες καθαρές, νησιωτικές. Η ώρα πέρασε γρήγορα και άρχισα να επιστρέφω προς το λιμανάκι. Κατέβηκα παράλληλα με το δρόμο στην παραλία και παρακολουθούσα τους γέροντες στα παραλιακά καφενεδάκια να πίνουν το καφέ τους, κοιτώντας τη θάλασσα που είχε αρχίσει να σηκώνει κύμα, καθώς ο ήλιος έπεφτε και ο ουρανός συννέφιαζε. Ήλπιζα να έρθει το πλοίο πριν ξεκινήσει η βροχή. Ενώ το κύμα ενόχλησε τους ψαράδες και τους βαρκάρηδες που ήρθαν να πάρουν τις βάρκες τους από το λιμάνι, για να μην τις ρίξει το κύμα στη μάντρα και τις σπάσει, οι ελεύθερες πάπιες που βρίσκονταν στην παραλία απτόητες κολυμπούσαν σα να μη συμβαίνει τίποτα.
Φτάνοντας στο πρακτορείο ο υπάλληλος είχε έρθει και μου κόβει το εισιτήριο της επιστροφής λέγοντάς μου «τι να γυρίζεις τώρα πίσω στην Αίγινα; Μέχρι να έρθει το ΚΤΕΛ να σε πάρει θα έχει έρθει και το καράβι, φεύγεις από εδώ». Η μόνη μου ανησυχία ήταν ο καιρός και ο αέρας που δεν έλεγε να σταματήσει. Άκουγα από άτομα που περίμεναν και κείνα το καράβι πως αν συνεχίσει ο άνεμος να δυναμώνει, τότε το καράβι δε θα μπορέσει να αράξει. Στο λιμάνι της Αγίας Μαρίνας το μοναδικό καράβι που έρχεται μπορεί να επιβιβάσει και αποβιβάσει το κοινό μόνο από το πλάι. Εάν το κύμα όμως είναι δυνατό, τότε θα το απομακρύνει από την αποβάθρα και θα μπορέσει να αράξει εκεί.
Ξαναπήγα στον υπάλληλο και τον ρώτησα κατά πόσο έχουμε πρόβλημα με αυτό το κύμα. Με καθησύχασε: «μόνο εμείς εδώ έχουμε κύμα, μέσα είναι καλή η θάλασσα μην ανησυχείς, τώρα μίλησα με τον καπετάν Γιάννη και σε 6- 7 λεπτά έρχεται». Και πράγματι το καραβάκι ήρθε και μας πήρε. Ήταν πολύ πιο γρήγορο από το συμβατικό που με πήγε στο νησί, η τιμή του εισιτηρίου ωστόσο είναι η ίδια. Σε μισή ώρα ακριβώς από την στιγμή που ξεκινήσαμε, φτάσαμε στο λιμάνι της Σουβάλας. Ενώ αρχικά ήμαστε στο πλοίο μόλις 12 επιβάτες, από το ενδιάμεσο λιμανάκι ανέβηκαν πολλοί και το καραβάκι γέμισε. Στη Σουβάλα, λόγω του κόσμου κάτσαμε δέκα λεπτά. Ο αέρας ήταν πολύ δυνατός και το πλοιάριο με την ταχύτητα που ταξίδευε γέμιζε παντού με νερό. Έτσι, δεν κατάφερα να βγω και να δω το λιμανάκι αυτό. Το μόνο που είδα από μέσα και μου έκανε μεγάλη εντύπωση ήταν το πράσινο. Το νησί παρά του ότι βρίσκεται τόσο κοντά στην Αθήνα ήταν γεμάτο δάση. Και παρά του ότι είναι μικρό δεν έχει σε τίποτα να ζηλέψει το πράσινο των Ιόνιων νησιών που φημίζονται γι’ αυτό. Σε 55 λεπτά από όταν ξεκινήσαμε από τη Σουβάλα φτάσαμε στον Πειραιά.
Η σύντομη απόδρασή μου από την καθημερινή ρουτίνα του κέντρου είχε μόλις τελειώσει. Δεν περίμενα να δω τόσα πολλά μέσα σε μια μέρα και να θυμάμαι τόσες εικόνας από αυτή. Πιστεύω πως αν είχα περάσει όλες τις ημέρες των διακοπών κάπου στην εξοχή, τώρα δε θα θυμόμουν τόσα πράγματα με την πάσα λεπτομέρεια, όπως με τη μονοήμερη εκδρομή μου στην Αίγινα. Δεν κατάφερα να δω όλο το νησί, αλλά όσα πρόλαβα και είδα σε αυτές τις λίγες ώρες ήταν αρκετά να με ξεκουράσουν και να με κάνουν να ξυπνήσω το επόμενο πρωινό με ένα χαμόγελο ξεγνοιασιάς. Δε χρειάζεται λοιπόν, ένα κοσμοπολίτικο μέρος, για να περάσει κάποιος καλά στις διακοπές του και ούτε πολλά 24ωρα διακοπών για να ξεκουραστεί. Και το πιο σημαντικό είναι πως όλα αυτά μπορεί να τα κάνει κάποιος με πολύ μικρό κόστος. Συνιστώ ανεπιφύλακτα την Αίγινα ως κοντινό προορισμό, ως ένα νησί που σε κάνει να ξεχνάς τις υποχρεώσεις της Αθήνας που βρίσκεται δίπλα…
Όλοι οι προσωπικοί μου φίλοι πήγαν διακοπές είτε στα μέρη από όπου κατάγονται, με την οικογένειά τους, είτε σε κάποιο κοσμοπολίτικο νησί της χώρας με φίλους και γνωστούς για…ξεφάντωμα όπως μου είπαν. Με ρώτησαν για το πού πήγα εγώ. Η αλήθεια είναι πως διακοπές δεν πήγα κάπου φέτος το Πάσχα. Ωστόσο, αυτό δε με εμπόδισε να ξεφύγω για λίγο, έστω και για μια μέρα, από το κέντρο και να βρεθώ στην Αίγινα. Θα μου πείτε, αυτό είναι δίπλα από την Αθήνα. Μα ακριβώς σε αυτό το σημείο της κοντινής απόστασης βρίσκεται το κλειδί της υπόθεσης. Είναι ένα νησί του Αργοσαρωνικού που ενώ βρίσκεται τόσο κοντά, μόλις μία με μιάμιση ώρα με το συμβατικό καράβι από τον Πειραιά, σε κάνει με τα τοπία του και τα γραφικά σοκάκια του να ξεχνάς αυτή τη μια ώρα ταξίδι που το χωρίζουν από την Αθήνα.
Την Κυριακή λοιπόν της δεύτερης εβδομάδας του Πάσχα, δίχως πολλές προετοιμασίες, μόνο δύο τηλέφωνα είχα κάνει στο ΚΤΕΛ Αίγινας και στο λιμάνι του Πειραιά για να μάθω τα δρομολόγια πλοίων από το προηγούμενο βράδυ, ξεκινώ για τον Πειραιά. Ήταν αρκετά νωρίς το πρωί, καθώς ήθελα να φτάσω νωρίς στο νησί και να προλάβω να δω όσο πιο πολλά μέρη και αξιοθέατα αυτού μπορούσα. Το πλοίο ήταν αραγμένο στο λιμάνι και σε είκοσι λεπτά έφευγε. Η διαδικασία πολύ σύντομη, ένα εισιτήριο φοιτητικό από το πρακτορείο της εταιρίας του καραβιού απέναντι από αυτό με το αντίτιμο των 6,70€υρώ και το σύντομο αυτό ταξιδάκι ξεκινούσε.
Το νησί της Αίγινας διαθέτει τρία λιμάνια. Το κεντρικό λιμάνι της Αίγινας, το οποίο ήταν και ο προορισμός μου στην προκειμένη, το λιμάνι της Αγίας Μαρίνας, το οποίο συνδέεται με το λιμάνι του Πειραιά με μία προηγούμενη στάση στο τρίτο λιμάνι του νησιού τη Σουβάλα.
Μπαίνοντας στο καράβι μου έκανε εντύπωση το γεγονός πως λίγα λεπτά πριν το πλοίο σαλπάρει υπήρχαν λίγα άτομα, για να ταξιδέψουν. Βέβαια, δεν ήξερα πως μέχρι να βγω στο κατάστρωμα, για να χαζέψω τη θέα των αραγμένων πλοίων στον Πειραιά και να επιστρέψω στη θέση, όπου είχα αφήσει τα πράγματά μου, θα έβλεπα ένα καράβι γεμάτο ταξιδιώτες. Το μπουφάν σε έναν από αυτούς κράτησε ιδιαίτερη συντροφιά, καθώς είχε προλάβει να το χρησιμοποιήσει ως μαξιλάρι κιόλας. Φαίνεται λοιπόν, πως η Αίγινα παρότι σε όσους την αναφέρω δεν τους… «γεμίζει το μάτι» σα νησί, έχει τελικά επιτυχία ίσως λόγω της κοντινής απόστασης από το κέντρο και αυξημένο τουρισμό, εφόσον αρκετοί τουρίστες από την Κορέα ταξίδευαν μαζί μου. Μάλλον ανήκαν σε κάποιο γκρουπ όλοι μαζί, γιατί όταν μου ζήτησε ένας από αυτούς να τον τραβήξω φωτογραφία με τα σπαστά αγγλικά του, συγκεντρώθηκαν όλοι οι υπόλοιποι γύρω του, για να τους τραβήξω σαν παρέα.
Το ταξίδι διήρκησε ακριβώς μία ώρα και πέντε λεπτά. Η μπουκαπόρτα άνοιξε και ο ήλιος που είχε κέφια φαίνεται εκείνη την ημέρα, σκοτείνιασε τα μάτια μας. Μέχρι να βγω έξω στο λιμάνι και να ψάξω για τα γυαλιά ηλίου στην τσάντα μου, βλέπω ένα μικρό κατάλευκο εκκλησάκι μπροστά μου. Καθώς η προετοιμασία του ταξιδιού μου ήταν μηδαμινή και θέλοντας να μάθω ποιο είναι αυτό το εκκλησάκι, ρώτησα έναν πλανόδιο πωλητή. «Είναι ο Άγιος Νικόλας, μπες να το δεις, 2 επί 2 είναι μόνο», μου είπε. Ωστόσο, η βιασύνη μου να προλάβω το δρομολόγιο του ΚΤΕΛ που έφευγε σε λίγο για τη μονή του Αγίου Νεκταρίου με έκανε να απομακρυνθώ από το εκκλησάκι, δίχως να μπω μέσα. Προχωρώ πιο πέρα και βλέπω παλιά κανόνια πάνω σε πέτρινες βάσεις, σκουριασμένα από την αλμύρα. Δίπλα τους στηριγμένη σε μία βάση μια τεράστια άγκυρα. Ποιος ξέρει πόσο ετών είναι και φαίνεται τόσο σαπισμένη από τη θάλασσα. Συνεχίζοντας να διασχίζω το λιμάνι συναντώ τις άμαξες αραγμένες γύρω από την κεντρική πλατεία. Ήταν πρωί ακόμη και ο κόσμος δεν είχε φτάσει στο νησί και έτσι τα άλογα ξεκουράζονταν όλα μαζί. Σε λίγες ώρες που οι τουρίστες Έλληνες και μη που θα κατέφταναν στο νησί θα «νοίκιαζαν» την άμαξα της αρεσκείας τους και θα απολάμβαναν μια βόλτα στα σοκάκια της πόλης.
Προχωρώ παραπέρα στην αφετηρία των τοπικών λεωφορείων και βγάζω το εισιτήριο για τον Άγιο Νεκτάριο. Ο σταθμάρχης δε θα έλεγα πως ήταν κατατοπιστικός με τις οδηγίες του σχετικά με το πώς θα πήγαινα στο ναό της Αφαίας μετά τη μονή και πώς θα επέστρεφα από κει. Ωστόσο, ο χάρτης του νησιού που είχε μπροστά του και δίνει στους τουρίστες και τα τοιχοκολλημένα δρομολόγια σε έναν κορμό δέντρου, μπορώ να πω πως με βοήθησαν. 0,90€υρώ και 15 λεπτά της ώρας από την πόλη της Αίγινας και βρίσκεται κάποιος στον Άγιο Νεκτάριο.
Φυσικά, ένα ζευγάρι Αθηναίων μέσα στο λεωφορείο, που επισκέπτονται το νησί κάθε σαββατοκύριακο μου έδωσαν πολυτιμότερες πληροφορίες για το νησί από ότι ένας απλός τουριστικός χάρτης. Ο κύριος Αντώνης λοιπόν, μου έδωσε την πληροφορία πως η εκκλησία έχει γίνει διπλάσια σε μέγεθος σχεδόν, μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα και πως οι Αιγινήτες προσπαθούν να ομορφύνουν όσο περισσότερο μπορούν το χώρο. Τα έργα της ανέγερσης του κτηρίου δεν έχουν ολοκληρωθεί μου είπε, αλλά αυτό δεν ήταν κάτι που με εμπόδισε. Με συμβούλευσε μετά την Αγία Μαρίνα να επιστρέψω στην πόλη της Αίγινας και να επισκεφτώ τη μητρόπολη του νησιού τον Άγιο Διονύσιο, την οικία του Καποδίστρια, αν και είχα την εντύπωση εγκυκλοπαιδικά πάντα πως εκεί βρισκόταν το Κυβερνείο και όχι το σπίτι του και τον πύργο του Μαρκέλλου. Γνώριζα όμως ήδη πως ο χρόνος ήταν λιγοστός για τόσα αξιοθέατα. Με την κουβέντα ούτε που κατάλαβα πότε φτάσαμε στον Άγιο Νεκτάριο. Χαιρέτησα τον κυρ Αντώνη και τη γυναίκα του και κατέβηκα από το λεωφορείο. Ήμουν στον Άγιο Νεκτάριο.
Οι πιστοί λένε πως αν πιστεύει κάποιος πολύ στο Θεό και ακουμπήσει το αυτί του στον τάφο του Αγίου, θα ακούσει το μπαστουνάκι του να χτυπά. Άλλοι λένε πως αυτός ο ήχος είναι ο χτύπος της καρδιάς του. Για να ανέβει ο επισκέπτης εκεί που βρίσκεται το σώμα του
Αγίου, θα πρέπει να εισέλθει στην τεράστια πέτρινη μονή και να διασχίσει μια μικρή ανηφόρα. Αυτές τις πληροφορίες μου τις έδωσε μία κυρία δίπλα στα κεριά στην εκκλησία. Μου είπε μάλιστα, πριν πάω στο θαυματουργό Άγιο, να μπω σε ένα ξεχωριστό δωμάτιο στα δεξιά της εκκλησίας και να προσκυνήσω το χέρι του. Μην περιμένει κάποιος όμως ακούγοντας αυτό, να δει όντως το χέρι του Αγίου. Ένα ασημένιο κιβώτιο αρκεί για να φέρει πλήθος πιστών στη συγκεκριμένη μονή. Αν και μια κάτοικος του νησιού που προσκυνούσε το κιβώτιο μου είπε πως το ξεσκεπάζουν την ημέρα της γιορτής του Αγίου. Δε θέλησα να μάθω άλλες παρόμοιες λεπτομέρειες.
Από περιέργεια για την αρχιτεκτονική του χώρου ωστόσο, περπάτησα γύρω από την εκκλησία και ανέβηκα στο σπίτι του Αγίου, όπως λένε. Σπίτι του στην κυριολεξία, καθώς εκεί κατοικούσε σύμφωνα με μία μοναχή που απολάμβανε τη θέα του πλήθους που προσκυνούσε το σκήνωμα του Αγίου ή μάλλον το μαρμάρινο τάφο του. Η έκταση του μοναστηριού είναι μεγάλη και γεμάτη με κάθε είδους δέντρα και λουλούδια που αυτή την εποχή είχαν ανθίσει και χάριζαν το άρωμά τους στο κοινό. Η πέτρα στα κτήρια κυριαρχεί ακόμα και στα δωμάτια των μοναχών που ζουν εκεί μόνιμα. Η ώρα όμως περνούσε και μέσα σε μια μέρα έπρεπε να δω πολλά ακόμη.
Έτσι, πηγαίνω στην στάση του ΚΤΕΛ, το οποίο περνούσε σε σαράντα λεπτά σύμφωνα με το πρόγραμμα. Το γεγονός ωστόσο, ότι περίμενα μιάμιση ώρα και δεν ήρθε δε με πτόησε. Περνά ένα ασημί ταξί και κάνω σήμα στον οδηγό να σταματήσει. Με ρωτάει πού πηγαίνω. Του λέω στο ναό της Αφαίας. «Πήγαινα στο σπίτι μου το φαγητό που πήρα από το φούρνο, αλλά μένω κοντά στο ναό, έλα!». Απλός καθημερινός άνθρωπος ο οδηγός και μόλις μου είπε πως είναι μόνιμος κάτοικος του νησιού, άδραξα την ευκαιρία να τον ρωτήσω κάποια πράγματα για τη διαδρομή μου. «Αν θες να πας στην Αγιά Μαρίνα μετά το ναό, θα κόψεις δρόμο μέσα από ένα χωματόδρομο στο δάσος που είναι απέναντι από τα αρχαία», μου λέει. Φτάνουμε στο ναό, μπαίνω, δίχως να πληρώσω δείχνοντας τη φοιτητική μου ταυτότητα. Διαφορετικά, η τιμή για την είσοδο στο κοινό είναι 4€υρώ.
Ο ναός βρίσκεται όχι απέναντι από το δάσος, όπως μου είχε πει ο οδηγός, αλλά μέσα σε αυτό. Τον κοιτάζω και το πρώτο που σκέφτομαι είναι πως μοιάζει με μικρογραφία της Ακρόπολης. Επιπλέον, με τη θέα της θάλασσας από κάτω και τα πεύκα που μοσχοβολούν αυτήν την εποχή φέρνει και λίγο στο ναό του Ποσειδώνα στο Σούνιο. Μάλιστα, στην επίσημη ιστοσελίδα της Αίγινας, γίνεται έμμεση αναφορά σε αυτήν την ομοιότητα. Ο Παρθενώνας, ο ναός του Ποσειδώνα του Σουνίου και ο ναός της Αφαίας στην Αίγινα ενώνονται με μια νοητή γραμμή και σχηματίζουν ένα τρίγωνο, γράφει χαρακτηριστικά ο κειμενογράφος. Αυτήν την πληροφορία μου την είχε δώσει και ο κυρ Αντώνης μέσα στο λεωφορείο. Δεν ξέρω αν ισχύει, πάντως ακούγεται ενδιαφέρον. Στην ίδια ιστοσελίδα είχα διαβάσει το προηγούμενο βράδυ πριν πάω στο νησί, πως αν η ατμόσφαιρα είναι καθαρή, τότε φαίνονται και η Ακρόπολη και το Σούνιο. Αν μου ζητήσετε τη γνώμη μου θα σας πω ότι δεν ισχύει, διότι όσο και αν προσπάθησα δεν είδα κάτι τέτοιο. Το τοπίο τριγύρω όμως, η θέα της ήρεμης θάλασσας μέσα από τα δέντρα, αλλά και ο ίδιος ο ναός ήταν τόσο μαγευτικά που δε με ενόχλησε διόλου αυτή η παραπληροφόρηση.
Έπρεπε όμως να συνεχίσω το ταξίδι μου. Έξω από το χώρο του ναού βρίσκεται ένα κατάστημα με αναμνηστικά δώρα. Μπαίνω και ρωτώ τον καταστηματάρχη για το πώς θα πάω στην Αγία Μαρίνα με τα πόδια. «Ακολούθησε το δρόμο και θα το βρεις!», μου λέει με αυστηρό τόνο. Και αυτό κάνω. Προχωρώ στην άσφαλτο και περνώ από ένα μεγάλο οικόπεδο με τεράστιους κάκτους και φραγκοσυκιές που έχουν πιάσει όλο το λόφο από πάνω μέχρι κάτω το δρόμο που περπατώ. Μια πινακίδα πεταμένη πάνω σε ένα θάμνο με κάνει και γελώ: «Μην τρώτε τα φρούτα μου(υποθέτω εννοεί τα φραγκόσυκα), βγάλτε μόνο φωτογραφίες τους κάκτους μου, σεβαστείτε το περιβάλλον»! Προχωρώντας κατά μήκος του δρόμου, βρίσκω μια ξύλινη πινακίδα πάνω σε ένα δέντρο που είχαν γράψει με μπογιά το εξής: «Αγιά Μαρίνα, shortcut»! «Μάλλον από εδώ είναι το μονοπάτι που μου έλεγε ο οδηγός» σκέφτηκα. Και έτσι ακολούθησα το βέλος της πινακίδας. Το μονοπάτι φυσικό, χωμάτινο με πέτρες και μεγάλες ρίζες δέντρων που σχημάτιζαν σκαλοπατάκια. Με το νερό της βροχής φαίνεται πως μετατρέπεται αμέσως σε ρυάκι που καταλήγει στη θάλασσα. Μετά από λίγο το μονοπάτι μεγαλώνει και το χώμα έχει γίνει τόσο λείο από το νερό που έχει κατέβει όλο τον περασμένο χειμώνα που σχεδόν γλιστράει. Το δάσος αριστερά και δεξιά μου σιγά σιγά χάνεται και βλέπω άσφαλτο στρωμένη κάτω. Τα πρώτα σπίτια φαίνονται. Οι αυλές γεμάτες πολύχρωμα γεράνια και οι μάντρες κάτασπρες από τον ασβέστη. Βρίσκομαι σε ένα γραφικό σοκάκι από αυτά που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε σε φωτογραφίες από τα νησιά της χώρας μας.
Τελικά μετά από σαράντα λεπτά πεζοπορίας, φτάνω στην πινακίδα που λέει «Αγία Μαρίνα». Έχει μεσημεριάσει όμως και μία ταβερνούλα είναι το κατάλληλο μέρος για να πάρω δυνάμεις για τη συνέχεια. Η αλήθεια είναι πως το κριτήριο που επέλεξα την ταβέρνα- εστιατόριο «Κυριακίδης» ήταν η μυρωδιά των ψητών θαλασσινών στη σχάρα που μου μύρισε από μακριά. Δε γνώριζα τη φήμη του μαγαζιού, αν και το γεγονός ότι ήταν γεμάτο και δε βρήκα εύκολα τραπέζι να κάτσω, κάτι καλό πρέπει να σημαίνει. Βρήκα και έκατσα κοντά στη θάλασσα και μόλις γυρίζω λίγο το κεφάλι να δω το μέρος, αντικρίζω λίγα σκαλοπάτια που οδηγούσαν κοντά σε μία μικρή παραλία που έχει σχηματιστεί ανάμεσα σε ένα μεγάλο βράχο. Παραγγέλνω γρήγορα και σπεύδω να απολαύσω τη θέα. Σε όλο το βράχο είχαν φυτρώσει και ανθίσει μωβ μεγάλα λουλούδια, ενώ έτσι όπως έχει σπάσει το κύμα το βράχο και σκάει στο εσωτερικό του πλέον, σχηματίζοντας μικρή αμμουδερή παραλία, έχουν δημιουργηθεί με την πάροδο των χρόνων δυο μικρές σπηλιές. Τα σκαλιά οδηγούν μέχρι ένα σημείο και έτσι δεν κατάφερα να δω από κοντά τις σπηλιές. Ο βράχος είναι τόσο απότομος που μόνο με βάρκα ή κολυμπώντας θα μπορέσει κάποιος να φτάσει εκεί.
Το φαγητό ήταν εξαιρετικό, ωστόσο έπρεπε να κάνω μία βόλτα και στην πλατεία της Αγίας Μαρίνας. Κατεβαίνοντας από το σημείο του εστιατορίου βλέπω ένα κόκκινο καραβάκι αραγμένο στο πλάι του λιμανιού με την πλαϊνή του μπουκαπόρτα ανοιχτή. Ήθελα να ρωτήσω εάν είναι αυτό το καράβι που πηγαίνει στον Πειραιά, έτσι ώστε να φύγω κατευθείαν από εκεί και να μην επιστρέψω πίσω στο κεντρικό λιμάνι του νησιού. Ένα μικρό και μοναδικό πρακτορείο που βρισκόταν εκεί ήταν κλειστό. Ο υπάλληλος είχε αφήσει σύντομο σημείωμα απ’ έξω «επιστρέφω στις 18:00, μια ώρα πριν φύγει το καράβι για Πειραιά κόβονται τα εισιτήρια». Η απορία μου λύθηκε. Μπορούσα να φύγω κατευθείαν από εκείνο το λιμάνι. Αποφασίζω μέσα στις τρεις ώρες περιθώριο που είχα να «εξερευνήσω» την περιοχή. Είναι η πρώτη φορά σε όσα μέρη του νησιού επισκέφτηκα, που είδα καφετέριες, μπαρ και καταστήματα ρούχων. Μέχρι τώρα είχα συναντήσει μόνο μαγαζιά με τουριστικά είδη και ταβερνούλες με κατάλευκες μάντρες και τοίχους και μπλε καρέκλες και τραπέζια. Ο δρόμος κάτω είναι στρωμένος με πέτρα, ενώ και πολλά μαγαζιά είναι χτισμένα και διακοσμημένα με το ίδιο υλικό. Όσο περπατούσα στα σοκάκια της Αγιάς συναντούσα πολλούς νέους να κάθονται στις καφετέριες και να απολαμβάνουν τον καφέ τους ή ένα δροσιστικό παγωτό. Οι καταστηματάρχες όταν δεν εξυπηρετούσαν κάποιον πελάτη, με κοίταζαν που περνούσα και χαμογελούσαν, κάποιοι χαιρετούσαν κιόλας: «καλησπέρα, καλώς ήρθατε!», «γεια σας, περάστε…».
Περπάτησα αρκετά και είδα πάρα πολλές εικόνες για μία μόνο μέρα. Εικόνες καθαρές, νησιωτικές. Η ώρα πέρασε γρήγορα και άρχισα να επιστρέφω προς το λιμανάκι. Κατέβηκα παράλληλα με το δρόμο στην παραλία και παρακολουθούσα τους γέροντες στα παραλιακά καφενεδάκια να πίνουν το καφέ τους, κοιτώντας τη θάλασσα που είχε αρχίσει να σηκώνει κύμα, καθώς ο ήλιος έπεφτε και ο ουρανός συννέφιαζε. Ήλπιζα να έρθει το πλοίο πριν ξεκινήσει η βροχή. Ενώ το κύμα ενόχλησε τους ψαράδες και τους βαρκάρηδες που ήρθαν να πάρουν τις βάρκες τους από το λιμάνι, για να μην τις ρίξει το κύμα στη μάντρα και τις σπάσει, οι ελεύθερες πάπιες που βρίσκονταν στην παραλία απτόητες κολυμπούσαν σα να μη συμβαίνει τίποτα.
Φτάνοντας στο πρακτορείο ο υπάλληλος είχε έρθει και μου κόβει το εισιτήριο της επιστροφής λέγοντάς μου «τι να γυρίζεις τώρα πίσω στην Αίγινα; Μέχρι να έρθει το ΚΤΕΛ να σε πάρει θα έχει έρθει και το καράβι, φεύγεις από εδώ». Η μόνη μου ανησυχία ήταν ο καιρός και ο αέρας που δεν έλεγε να σταματήσει. Άκουγα από άτομα που περίμεναν και κείνα το καράβι πως αν συνεχίσει ο άνεμος να δυναμώνει, τότε το καράβι δε θα μπορέσει να αράξει. Στο λιμάνι της Αγίας Μαρίνας το μοναδικό καράβι που έρχεται μπορεί να επιβιβάσει και αποβιβάσει το κοινό μόνο από το πλάι. Εάν το κύμα όμως είναι δυνατό, τότε θα το απομακρύνει από την αποβάθρα και θα μπορέσει να αράξει εκεί.
Ξαναπήγα στον υπάλληλο και τον ρώτησα κατά πόσο έχουμε πρόβλημα με αυτό το κύμα. Με καθησύχασε: «μόνο εμείς εδώ έχουμε κύμα, μέσα είναι καλή η θάλασσα μην ανησυχείς, τώρα μίλησα με τον καπετάν Γιάννη και σε 6- 7 λεπτά έρχεται». Και πράγματι το καραβάκι ήρθε και μας πήρε. Ήταν πολύ πιο γρήγορο από το συμβατικό που με πήγε στο νησί, η τιμή του εισιτηρίου ωστόσο είναι η ίδια. Σε μισή ώρα ακριβώς από την στιγμή που ξεκινήσαμε, φτάσαμε στο λιμάνι της Σουβάλας. Ενώ αρχικά ήμαστε στο πλοίο μόλις 12 επιβάτες, από το ενδιάμεσο λιμανάκι ανέβηκαν πολλοί και το καραβάκι γέμισε. Στη Σουβάλα, λόγω του κόσμου κάτσαμε δέκα λεπτά. Ο αέρας ήταν πολύ δυνατός και το πλοιάριο με την ταχύτητα που ταξίδευε γέμιζε παντού με νερό. Έτσι, δεν κατάφερα να βγω και να δω το λιμανάκι αυτό. Το μόνο που είδα από μέσα και μου έκανε μεγάλη εντύπωση ήταν το πράσινο. Το νησί παρά του ότι βρίσκεται τόσο κοντά στην Αθήνα ήταν γεμάτο δάση. Και παρά του ότι είναι μικρό δεν έχει σε τίποτα να ζηλέψει το πράσινο των Ιόνιων νησιών που φημίζονται γι’ αυτό. Σε 55 λεπτά από όταν ξεκινήσαμε από τη Σουβάλα φτάσαμε στον Πειραιά.
Η σύντομη απόδρασή μου από την καθημερινή ρουτίνα του κέντρου είχε μόλις τελειώσει. Δεν περίμενα να δω τόσα πολλά μέσα σε μια μέρα και να θυμάμαι τόσες εικόνας από αυτή. Πιστεύω πως αν είχα περάσει όλες τις ημέρες των διακοπών κάπου στην εξοχή, τώρα δε θα θυμόμουν τόσα πράγματα με την πάσα λεπτομέρεια, όπως με τη μονοήμερη εκδρομή μου στην Αίγινα. Δεν κατάφερα να δω όλο το νησί, αλλά όσα πρόλαβα και είδα σε αυτές τις λίγες ώρες ήταν αρκετά να με ξεκουράσουν και να με κάνουν να ξυπνήσω το επόμενο πρωινό με ένα χαμόγελο ξεγνοιασιάς. Δε χρειάζεται λοιπόν, ένα κοσμοπολίτικο μέρος, για να περάσει κάποιος καλά στις διακοπές του και ούτε πολλά 24ωρα διακοπών για να ξεκουραστεί. Και το πιο σημαντικό είναι πως όλα αυτά μπορεί να τα κάνει κάποιος με πολύ μικρό κόστος. Συνιστώ ανεπιφύλακτα την Αίγινα ως κοντινό προορισμό, ως ένα νησί που σε κάνει να ξεχνάς τις υποχρεώσεις της Αθήνας που βρίσκεται δίπλα…
να ρωτησω κατι το εισητηριο για ανω των 15 ποσο ειναι?
ΑπάντησηΔιαγραφή